Rozdział 9

 Coś długo to zajęło, ale i tak pewnie nikt tego nie zauważył. No nic, zapraszam i życzę Szczęśliwego Nowego Roku! Oby był lepszy niż poprzedni :)

 

 

Po czterech godzinach byli już na miejscu. O tej porze roku Walia był piękna. Zielone drzewa, kolorowe łąki, pokryte tysiącami kwiatów różnego rodzaju; ćwierkające ptaki, latające motyle. Było ciepło i przyjemnie, na niebie tylko parę białych chmurek, które w najmniejszym stopniu nie przeszkadzały nikomu. Słońce świeciło przyjemnie, lecz nie nachalnie. Nie rozgrzewało skóry do czerwoności, tylko delikatnie ją ogrzewało. Od czasu do czasu powiewał przyjemny wietrzyk, który koił zmęczenie, odczuwane przez rolników na polach.

Lecz żadne z trójki, przebywającej w tym momencie w czarnym jeepie, stojącym na poboczu drogi, nie zwracało uwagi na pogodę. Dziewczyna zaglądała przez ramię brązowowłosemu chłopakowi, który stukał szybko po klawiaturze. Brunet, siedzący przy oknie myślał intensywnie. O swoim przyjacielu, który był w tym momencie więziony. A najgorsze było to, że nie mieli pewności, gdzie dokładnie. Oraz co oprawcy mu robili. Chłopak aż skrzywił się, ponownie wyobrażając sobie wszystkie możliwości tortur. Nie mógł pozbyć się tych myśli. Potrząsnął głową i zwrócił się do dwójki przy laptopie.

- I czego się już dowiedzieliście?

Szatyn przygryzł wargę, zastukał jeszcze kilka razy w klawisze, po czym podniósł wzrok na przyjaciela.

- Niewiele. Bachus ma całkiem sprawną ochronę. Elektroniczne alarmy, czujniki ruchu, czujniki podczerwieni, lasery. Na dodatek jeszcze ochroniarzy i psy przed posiadłością. A ona sama jest tak wielka… - chłopak przesunął wzrokiem po ekranie komputera. – Ma dokładnie trzy tysiące pięćset czterdzieści dwa metry kwadratowe.

Vivian zagwizdała z uznaniem. Matt spojrzał na nią i skrzywił się.

- Rzeczywiście, dużo. – Przyznał niechętnie. – Ale na szczęście doskonale wiemy, że zazwyczaj przetrzymują zakładników w piwnicy. To już znacznie skraca powierzchnię, którą musimy przeszukać.

Dziewczyna przewróciła oczami.

- Cieszę się, że chociaż jedno z nas jest optymistą.

Chłopak tylko syknął z rozdrażnieniem i ponownie spojrzał w okno. Musieli poczekać, aż się ściemni, by mogli zacząć działać. Czekanie było najgorsze. Nie mogli nic przez ten czas zrobić. A Matta denerwowało już powoli wszystko. To, że Vivian nie dawała szans Mike’owi wkurzało go najbardziej. Musiał się przewietrzyć.

Otworzył z rozmachem drzwi i rzucił towarzyszom spojrzenie jasno mówiące, że chce być sam. Przeciągnął się i rozejrzał. Tak, zachodnia Walia była piękna. Pola, łąki, kwiaty. Ale Matt nie miał, ani głowy, ani czasu o tym myśleć. Przeanalizował ich plan jeszcze raz. Poczekają na obrzeżach miasta aż się ściemni, potem podjadą bliżej rezydencji by później podkraść się pod mur. Będą musieli go przejść, ominąć strażników i psy, nikogo przy okazji nie zabijając, dostać się do środka, tam również uważać na ochroniarzy, znaleźć Mike’a w tej ogromnej posiadłości… No i go jakoś wydostać. Plan pokrętny, nie za dobry, ale jedyny jaki mieli. Dobrze, że Caleb już zorientował się, że da radę unieszkodliwić lasery, czujniki ruchu i inne cudeńka. Brunet nie miał już sił zamartwiać się o Mike’a. Co z nim robią, jak go traktują… Tylko o tym myślał przez całą podróż.

Odetchnął głęboko czystym, świeżym powietrzem, które mogło być tylko na wsi i ruszył powoli drogą. Musiał się przejść, ochłonąć. Rozjaśnić myśli, bo jak tak dalej pójdzie, to nie wytrzyma. Był już dobre trzysta metrów od jeepa, zostawionego na poboczu, gdy usłyszał na drodze przed sobą jadący samochód. Ustalili razem, że nie będą zdradzać swej obecności w tych stronach, tak miało być bezpieczniej, bo któryś z ludzi Bachusa mógł ich rozpoznać. W końcu nie raz się spotykali. Więc Matt szybko uciekł za drzewo i przykucnął w krzakach dookoła niego. Jedną dłoń położył na kolbie pistoletu, a drugą rozchylił gałązki, by widzieć samochód. Jak się spodziewał, był to czarny mercedes, dokładnie taki, jakim jeździli wszyscy ludzie Bachusa. Samochód przejechał obok niego, a brunet rzucił okiem na jeepa na poboczu i aż mu serce się zatrzymało, gdy uświadomił sobie, że mercedes się zatrzymuje. Mimo, że to nie była główna droga prowadząca do ich rezydencji, to może jednak parkowanie na jej poboczu nie było dobrym pomysłem.

Matt zobaczył dwójkę wysiadających mężczyzn, ubranych w dobrze skrojone garnitury. Syknął cicho, ale nic nie mógł poradzić, nie zdradzając swojego położenia. Nawet gdyby teraz nic nie zrobili, to na pewno powiedzą swojemu szefowi o nietypowym w tych okolicach samochodzie. Jednak nie sądził, by chłopi na polach nie dosłyszeli huku strzału i nie zobaczyli dwójki wysokich padających na ziemię facetów. Przygryzł wargę, zastanawiając się, co robić. Wyciągnął broń i powoli ruszył w ich stronę.

Ludzie Bachusa tymczasem zdążyli dojść do jeepa od strony kierowcy i zorientować się, że nikogo tam nie ma. Przyciemniane szyby na tylnych siedzeniach nie pozwalały im zajrzeć do środka, więc nie mogli wiedzieć, że tam jest dwójka ludzi, która właśnie próbuje poznać i zneutralizować wszelkie niebezpieczne mechanizmy w rezydencji ich szefa. Matt po raz kolejny przez całą tą cholerną podróż przeklął staruszka i jego rozkaz, o niezabijaniu ludzi. Był teraz tuż-tuż i mógł bezproblemowo załatwić sprawę, gdyby nie ten głupi rozkaz. A tu chodzi przecież o ich dobro. Matt rozejrzał się i uznał, że chłopi na polu są na tyle daleko, a mężczyźni na tyle schowani za jeepem, że nic nie powinno pójść nie tak. Wyszedł z krzaków i szarpnął jednego za kołnierz. Przeciął wcześniej wyjętym nożem jego tętnicę na szyi i pozwolił mu wykrwawić się na ziemi. W tym czasie szybko doskoczył do drugiego faceta. Z tym było trochę gorzej, bo nie było efektu zaskoczenia. Tamten nawet zdążył wyciągnąć pistolet, ale Matt rzucił nożem, który bezbłędnie wbił się prosto w czaszkę mężczyzny. Matt podszedł szybko do jeepa i zapukał w przyciemnione okno.

- To ja – powiedział i wyjął nóż z czoła mężczyzny, otarł go w szmatkę, którą wrzucił w kieszeń i schował go ma swoje miejsce. Drzwi otworzyły się, i wyjrzała z nich Vivian, której wzrok od razu przeszedł na dwa zabite ciała.

- Wiesz, że mieliśmy rozkazy niezabijania nikogo? – Spytała i uniosła brew, co irytowało Matta niezmiernie.

- Wiem, idiotko. Miałem patrzeć jak albo was zabiją, jeżeli rozpoznają, albo jak odjadą i przekażą szefowi informacje o czarnym samochodzie, stojącym na poboczu? To byłby wyrok śmierci dla Mike’a! – Matt pod koniec wypowiedzi uniósł głos, a dziewczyna nadal nie zmieniała wyrazu twarzy. Po chwili wzruszyła ramionami i wyszła z samochodu.

- Spoko, teraz trzeba ich ciała wrzucić do lasu, by nikt nie zorientował się za szybko. Potem pojedziesz mercedesem, by rolnicy nie nabrali podejrzeń, a krew na pisaku trzeba jakoś zamaskować.

Matt musiał przyznać, dziewczyna myślała podobnie do niego. Póki jeep zasłaniał ich w ogromnej części, mogli spokojnie przenieść ciała do lasu i wrzucić w krzaki, a piasek nasiąknięty krwią rozrzucić i pokryć innym. Po pierwszym deszczu powinno nie być nawet najmniejszego śladu. Zajęło im to dobre pół godziny, w których Caleb uwinął się z resztą zabezpieczeń. Teraz mógł pozbawić rezydencję w każdej chwili kamer, czujników ruchu i ciepła, a nawet prądu, oraz otwierać bramę i każde drzwi, otwierające się elektronicznie. Matt nie wiedział jak tego dokonał, ale pewnie i tak by tego nie pojął, gdyby mu wyjaśniono. Interesowało go tylko to, że mogli w końcu zacząć działać. Do zachodu słońca pozostało niewiele. Już teraz wszystko zaczynało kłaść się dłuższym cieniem.

- Jedźmy już – powiedział, po czym wsiadł do czarnego mercedesa i odpalił silnik kluczykami, które poprzedni kierowca zostawił w stacyjce. Nie czekając, aż Vivian upora się z jeepem, ruszył. Przez pierwsze dziesięć minut nic w krajobrazie się nie zmieniało. Po tym czasie wyjechali na asfalt i Matt wjechał w pierwszy skręt do lasu i zostawił tam samochód. Wyszedł z niego i westchnął głęboko. Cholera, zaraz będą odbijać Mike’a. A jak coś pójdzie nie tak? I... coś się stanie? Chłopak pokręcił głową. Nie, nie może tak o tym myśleć. Wsiadł do jeepa, którym Viv podjechała i razem ruszyli w kierunku rezydencji Bachusa.