Rozdział 16

Lord patrzy na Matta zza swojego bogato zdobionego biurka. Jak zwykle ma w oczach mieszaninę dziadkowej czułości oraz twardości szefa. Jest to ciekawa kombinacja, z którą patrzy tylko na jedną osobę.

- Rozumiem – Matt wygląda, jakby było mu niedobrze. Ma zaledwie trzynaście lat i za chwilę ma wykonać swoje najtrudniejsze zadanie. Nigdy wcześniej nie był w takim położeniu, ale wiedział, że kiedyś musi się to zdarzyć. Nie sądził jednak, że tak szybko. Ani, że będzie to takie okropne uczucie, zaciskające się na jego wnętrznościach. Nie chce okazywać słabości, jednak nienaturalna bladość i nietęga mina zdradza wszystko. Lord uśmiecha się do niego pocieszająco.

- Nie będziesz tam sam, Matt. W każdej chwili możesz wyjść – Lord przemawia łagodnie i uspokajająco, jednak Matt wie co się kryje za tymi słowami. Jeśli wyjdzie przed czasem to nikt w organizacji nie da mu żyć, wszyscy będą się z niego śmiali, a Lord straci do niego szacunek. A na to nie może pozwolić. Odwzajemnia więc uśmiech i podnosi się powoli z zajmowanego krzesła. Czuje jak kręci mu się w głowie, ale musi się przemóc i wykonać zadanie najlepiej jak potrafi.

- Oczywiście – Gdy Matt jest już przy drzwiach, waha się i ostatniej chwili rzuca przez ramię: - Nie zawiodę cię.

 

 

Po kilku godzinach drzwi do gabinetu otwierają się. Stoi w nich Matt, jeszcze bledszy niż rano, z fioletowymi sińcami pod oczami; jest cały ubabrany krwią. Krew ma na całej twarzy, szyi, na rękach. Ubranie również jest w niej całe. Lord podnosi na niego oczy i uśmiecha się nieznacznie. Tak, Matt spisał się doskonale. Już mu powiedziano, że na początku był przerażony, lecz później pokonał swój strach i wszystko przebiegło jak należało. Jest tylko jedna rzecz, która niepokoi Lorda. Mattowi, po pokonaniu swych wewnętrznych barier, za bardzo się to wszystko spodobało. Doniesiono mu, że Matt w trakcie zadania był jak obłąkany, nic do niego nie docierało. Teraz Lord widzi dokładnie błyszczące, mimo zmęczenia oczy, te iskierki zachwytu, błąkające się po nich. Twarz, mimo że chorobliwie blada, to z wyraźnym wyrazem zadowolenia. Lord nie wie jak o tym myśleć, ale postanawia się tym nie przejmować za bardzo. W końcu Matt jest bardzo młody, wszystko co nowe wydaje mu się ciekawe.

Matt tymczasem krzyczy w duchu. To było takie ekscytujące! Nigdy w życiu nie przeżył czegoś takiego. Dzisiejsze doświadczenie zmieniło go diametralnie. Na samą myśl o tym, aż pieje z radości. Nie może się doczekać kolejnego takiego zadania. Podszedł do tego sceptycznie, na początku był przerażony samą myślą o tym. Teraz jednak jest zachwycony, zalany całą gamą pozytywnych emocji. Aż promienieje z tego wszystkiego. Jedno małe zadanie sprawiło mu tyle radości, jak nic nigdy. Musiał przyjść do gabinetu Lorda, bo mu kazano. Teraz Lord przygląda mu się z uśmiechem i tajemniczą miną. Matt nie umie kryć zachwytu, więc się nawet nie stara. W końcu Lord sam mu kazał to zrobić. Nie może mieć pretensji, że mu się to spodobało. Po paru minutach, Lord nakazuje mu wyjście i umycie się. Matt dopiero w łazience, patrząc w lustro, orientuje się, że jest cały we krwi. Uśmiecha się. Nic dziwnego, po tym wszystkim.

Wychodząc z łazienki Matt nadal jest zachwycony, lecz po spłukaniu całej krwi, którą miał na sobie, nie jest już pewien czemu dokładnie. Dopiero, gdy spotyka się z Mikiem przypomina sobie z dokładnością.

- To było niesamowite – mówi, gdy przyjaciel już siedzi obok niego na kanapie w salonie. – Czułem się, jakbym mógł zrobić wszystko. Byłem najważniejszy, mogłem wszystko. Co chciałem, to robiłem. Mike, nawet nie wyobrażasz sobie jakie to jest cudowne uczucie. Ekscytujące. Zniewalające. Dosłownie zwala z nóg. Jak wchodziłem, trzęsłem się jak osika. Później myślałem, że zwymiotuję. Wszystko - zapach, widok, dotyk - sprawiało, że miałem ochotę wybiec stamtąd i już nigdy nie wracać. Jednak gdy zaczęli… Nie mogłem oderwać wzroku. To, co słyszałem brzmiało dla mnie jak najcudowniejsza muzyka świata. To, co czułem… Tego nie da się opisać, Mike. To trzeba przeżyć. Jeszcze później przekazali mi pałeczkę i mogłem robić co chciałem. Wiesz, to było takie uczucie jakbym latał. Mogłem robić wszystko i robiłem wszystko. Wtedy czas nie miał znaczenia, wszystko straciło ostrość. Jedynym jasnym punktem we wszechświecie wydawało mi się tylko to, co robiłem. Ci ludzie, którzy byli ze mną mnie nie obchodzili, liczyłem się tylko ja i to, co mogę zrobić. Gdy już skończyliśmy i wyszliśmy stamtąd wszystko nabrało kolorów. Wszystko, co kiedyś wydawało się szare miało milion barw. Każdy dźwięk, którego wcześniej nie słyszałem krzyczał w moich uszach. To wrażenia nie do opisania. – Matt otwiera oczy. Nawet nie skojarzył kiedy je zamknął, gdy opowiadał przyjacielowi dzisiejsze zadanie. Spogląda teraz na niego. Mike ma wybałuszone oczy, lecz nic nie mówi. Słucha go, choć widocznie nie wie o czym Matt mówi. Jednak Matt jeszcze nie skończył. Uśmiecha się szeroko i dodaje: - I właśnie to wszystko zapewnia torturowanie żywego, krzyczącego człowieka. To najcudowniejsze uczucie na świecie.

 

 

 

***

 

 

Matt po raz kolejny tego dnia dał się zaskoczyć. Nie takiego widoku się spodziewał. Oczekiwał… wszystkiego, tylko nie tego. Nie miał pewności, czy powinien się śmiać, płakać czy zwyzywać Michaela. Powoli odwrócił się w stronę wampira i uniósł brew.

- Co to ma być? – spytał z podejrzliwością.

- Prezent – odparł Michael wesoło. Jakby właśnie dał Mattowi kotka.

- No widzę przecież, nawet jest wstążką obwiązany– chłopak był rozbawiony całą tą sytuacją. Uznał, że może Michael nie będzie jego najgorszym wrogiem do końca życia, mimo zabójstwa Mike’a. W końcu żałował i dał mu prezent na przeprosiny, prawda? Przecież wypadki w ich pracy się zdarzały, Mike i Matt zdawali sobie z tego sprawę, gdy decydowali się na takie życie. Teraz, gdy emocje już nie były tak świeże, dużo łatwiej mu było na to spojrzeć z dystansu. A w swoim życiu stracił już i tak wiele ważnych dla niego osób, że zdążył się już do tego przyzwyczaić.

- Zostawię cię samego, sam na sam z prezentem. Zrób z nim co chcesz, potem wróć na górę – Michael przeczesał włosy Matta i wyszedł z pomieszczenia, zamykając za sobą drzwi.

Matt wpatrywał się przez chwilę w drzwi, po czym odwrócił się do swego prezentu i uśmiechnął szeroko.

Dziś strasznie krótko, ale nic nie mam na swoje usprawiedliwienie. No i mam przykrą wiadomość - rozdziały "na zapas" mi się skończyły :(